Impressie 2013

De heen reis naar Mongolië ging dit jaar zeer voorspoedig. In record tempo werd ik met een taxibusje naar Schiphol gebracht en in Moskou hoefde ik niet lang op het volgende vliegtuig te wachten.

Op het vliegveld van Ulaan Baatar werd ik opgehaald door iemand van het weeshuis. Hij kwam me vaag bekent voor en ik zag dat hij mij ook herkende. In de auto begon ik toch even te twijfelen of ik wel bij de goede persoon in de auto  was ingestapt en was opgelucht toen hij halverwege werd opgebeld en ik mijn naam hoorde noemen. Ik werd afgezet bij het mij al zo bekende Chinghis Khan guesthouse.

De volgende dag ben ik de stad in geweest en heb ik voor 28 kinderen Pringles chips gekocht. Deze wou ik uitdelen na het feesteten ter gelegenheid van het Naadam Festival *

Van terugkerende vrijwilligers gehoord dat de kinderen tijdens Nadaam niet in het kamp zouden zijn. Balen!!! De 3 daagse excursie naar Little Gobi*en Kharakhorem* werd daarom naar voren gehaald. Hieraan had ik al eens in 2008 meegedaan en het leek me een goede gelegenheid om er nu weer aan deel te nemen. Voor vertrek naar Little Gobi nog even bij het stadion, waar de meeste Nadaam festiviteiten werden gehouden, rondgekeken.

 

In Little Gobi besloten niet naar Kharakhorum te gaan omdat ik daar al een aantal keren was geweest en ik me niet helemaal fit voelde. Lekker uitgeslapen en wat in de omgeving gewandeld.

Voor vertrek terug naar UB een fles home made airag gekocht. ( gefermenteerde paardenmelk ) Het was nog te vers om direct gedronken te worden en moest nog minstens twee dagen gisten om op smaak te komen.

MCE gaat ook wat doen voor de kinderen uit de omgeving van Buhug. De bedoeling is dat ze er even tussenuit zijn en om ze Engelse les te geven. De gebouwen zijn nog lang niet klaar en we hebben nog maar een week voordat de eerste kinderen komen.

Op een middag vroeg Old Baatar me om mee te gaan. Old Baatar is ons manusje van alles, woont in de buurt van ons kamp en houdt de boel in de gaten tijdens de winter. Er was een paard in een van de 4 meter diepe opslagruimte gevallen en moest worden gered. ( In deze kelders worden de aardappelen en wortels opgeslagen.) Twee jaar geleden viel er een koe in een soortgelijk gat en ik heb me altijd afgevraagd hoe ze die er uit hebben gekregen. Gewoon met touwen dus! Eerst werd er een grote lus om het dier geworpen die ik strak moest houden toen ze Old Baatar in het gat lieten zakken om een ander touw om het beest vast te maken. En toen maar trekken! Dat werd natuurlijk niks maar gelukkig kwam er een vrachtautootje langs. Onder erbarmelijk gejammer werd het arme dier omhoog getrokken. Alle poten, sorry, benen, zaten in de weg en onder deze hoek kon hij er nooit uitgetrokken worden. Door nog meer touwen aan aan de benen aan te brengen lukte het uiteindelijk toch om het beest er uit te krijgen. Ik had helaas maar even tijd om volgend videootje te maken.
                                     
                                     

De volgende dag kwamen de kinderen dan eindelijk terug. Andrei en Anhaa vlogen me gelijk om de nek en Anhaa bedankte me voor de chocolade die ik hem voor zijn verjaardag gestuurd had. Een paar dagen later bedankte Enhee,een meisje van 15, me voor de verjaardagskaart die ik haar gestuurd had en gaf me een flinke knuffel.  Dit jaar weer veel nieuwe gezichten en het grootste zooitje ongeregeld in 6 jaar! 's-Avonds met Chinbaa,een van de leiders, de airag opgedronken die nu bijna perfect van smaak was.

Vandaag sightseeing. Altijd weer een hoogtepunt. Na een meestal modderige wandeling worden de niets vermoedende  vrijwilligers naar een bron geleidt waarna steevast een watergevecht uitbreekt. Dit jaar was het wel erg fris waardoor er 4 vrijwilligers ziek werden.

Met Baatar (de grote baas van MCE ) besproken wat we met het ingezamelde geld gaan doen. Hoewel de jongensslaapzaal een bouwval is hebben we toch besloten eerst een basketbalveld aan te leggen. Dit vooral omdat het maken van een basketbalveld, al zolang ik in Buhug kom, hoog op het verlanglijstje stond en altijd weer werd uitgesteld.

Een nieuw hoogtepunt in mijn carrière: Geholpen met een gat te graven voor een nieuw toilet in het nieuwe kamp. Jullie kunnen trots op me zijn! De gebouwen zelf zijn min of meer op tijd gereed gekomen.

Na een leuke sportdag werd er een vrijwilliger vermist. Ene Mr S uit Griekenland. Ik kreeg het wat later op de avond mee nadat er al een zoektocht in de omgeving was gehouden. Toen het ook nog langdurig hard begon te regenen en koud werd,werd iedereen pas echt ongerust. Om 23.00 nog even met Chinbaa het gat waar het paard in was gevallen en soortgelijke gaten geïnspecteerd maar alles was nu netjes afgesloten. Daarna de politie gealarmeerd die met tien man en twee terreinwagens kwamen zoeken. Sara de vrouw van Baatar ging op onderzoek uit in het dichtst nabij gelegen dorp en Baatar die in UB was belde zich een slag in de rondte en controleerde o.a. guesthouses waar mr S eventueel zou kunnen verblijven. Ook de ambassade werd halverwege de nacht geïnformeerd.
De volgende morgen al vroeg wakker. De politie en Chinbaa hadden de hele nacht doorgezocht maar niks gevonden. Hoe later het werd hoe ongeruster we werden. Als mr S verdwaald was geweest en ergens onderdak had gevonden had hij allang terug moeten zijn. Niet mr S. Om 10.15 kregen we het verlossende bericht dat hij gezond en wel terug was gevonden. Hij was inderdaad verdwaald en had bij een herder familie overnacht. Even later werd hij met een grote grijns op zijn gezicht en zich van geen kwaad bewust bij ons afgeleverd. In plaats van excuses kregen we een soort filosofisch lulverhaal waarnaar sommige vrijwilligers met open mond van verbazing stonden te luisteren. Na een paar minuten ben ik maar naar buiten gegaan.

De eerste groep vrijwilligers is vertrokken de volgende gearriveerd. Onder hen voor het eerst een gezin met twee kleine kinderen. 's- Avonds met Baatar en old Baatar ( Hij is even oud als ik) de plaats voor het basketbalveld uitgezet. Daarna met Baatar naar Ub gegaan. De volgende dag de hele stad afgezocht naar basketbalborden maar niks gevonden. Wel plexiglas platen om eventueel zelf wat te maken maar nog niet gekocht. Tussen de middag eindelijk weer iets fatsoenlijks gegeten. ( Een soort hamburger met patat en cola.)

Helaas een kleine vergissing begaan bij het plannen van mijn reis. Mijn visum was 30 dagen geldig en mijn verblijf in Mongolië zou 30 dagen 7 uur en twintig minuten zijn. Om geen gezeur bij de douane te krijgen toch maar even wezen verlengen. Eerst bij een internetcafé de nodige pasfoto's laten maken. ( Logisch toch?) Daarna van het kastje naar de muur gestuurd en toen alles voor elkaar was met de lokale bus weer richting Buhug gehobbeld waar we werden opgehaald voor het laatste stuk.

Met Maagii en Enkhee wezen vliegeren met in de verte onweer en een prachtige zonsondergang. Een sfeertje om nooit te vergeten.

                                     
                                      

Vier dagen geen elektriciteit en daardoor ook geen water. De afwas mee de auto in genomen en met Sara naar het nieuwe kamp gereden. Sara gooide de deur op slot  met de sleutels nog in de auto en moest wachten tot de avond totdat Baatar terug was.

Dat er niks gaat zoals je verwacht in Mongolië blijkt wel uit het volgende verhaal:
Uitgenodigd door een of andere organisatie zouden Eegii, Barsaa en nog een paar kinderen vertrekken naar een vakantiekamp in Rusland. Zelf ging ik die dag alvast naar UB om de volgende dag al vroeg met Baatar de benodigde spullen voor het basketbalveld te kopen. Eindelijk weer een warme douche denk je dan maar nee,de doucheslang was gescheurd en er kwam alleen wat water uit als je op je knieën zat.
De volgende dag: In plaats van direct boodschappen te kunnen doen eerst nog twee vrijwilligers naar het ziekenhuis gebracht waarvan één haar arm had bezeerd.
Komen we daarna in de straat waar we het plexiglas wilden kopen blijken, alleen in die straat,alle winkels gesloten te zijn. Onze zoektocht voortgezet en een winkel gevonden die wel basketbalborden verkocht!
Waarschijnlijk hebben we nu de mooiste en beste borden van heel Mongolië en omgeving.
Om 13.00 zouden we de vrijwilligers weer ophalen. Normaal gesproken ruim op tijd om voor 15.00 terug in Buhug te zijn
waar  gezamenlijk vriendschapsbandjes zouden gaan maken. Daar wilde ik graag bij zijn. Maar geen vrijwilligster te zien. Na een half uur kwamen ze toch nog boven water. Eén vrijwilligster ging mee terug naar het kamp en de ander vloog i.v.m. haar verwonding dezelfde dag terug naar huis.
Onderweg net na een kruising stond een te hoge vrachtwagen in de bovenleiding van de trolleybus te knetteren en te vonken. Hij kon niet meer voor of achteruit. Wij konden er nog net voorbij voordat het verkeer echt volledig vast kwam te staan.
Halverwege Buhug. We moesten een droge rivierbedding oversteken. Helaas was hij door de hevige regen niet zo droog meer. In eerste instantie waagden alleen terreinwagens de oversteek. Toen kwam er een erg optimistische ( of gewoon domme) motorrijder en dat leverde een leuk filmpje op!                                   
                                          .
                                                         
Pas aan het eind van de middag terug in Buhug. Is het vriendschapsbandjes maken uitgesteld omdat de begeleiders van het weeshuis een voetbalwedstrijd hadden georganiseerd. Kom ik op het voetbalveld zie ik Eegii, Barsaa en al de andere kinderen die naar Rusland zouden gaan. Blijkt dat er daar in Rusland 150 kinderen voedselvergiftiging hadden opgelopen en het kamp gesloten was.

Laatste dag: Tijdens de afscheidsdisco glow in de dark staafjes uitgedeeld. Om 00.30 kwamen drie jongens, Enkhee, Anhaa en Bohoo me halen. Ik lag al in bed en had geen zin om met ze mee te gaan maar ze bleven aanhouden. Uiteindelijk toch maar gedaan wat ze vroegen en daar kreeg ik geen spijt van. Alle 45 staafjes hadden ze opengebroken en de slaapzaal en recreatieruimte met de lichtgevende vloeistof ondergespetterd. Het was net een sprookjesgrot. De muren,de bedden,het plafond en ook de computer,alles was versierd met lichtgevende puntjes.

Een mooier afscheid hadden ze me niet kunnen geven!

 

               * Nadaam festival: Nationaal feest dat ieder jaar in juli wordt gehouden.
                  Met o.a. paardenraces,worstelen en boogschieten.
               * Little Gobi: Een natuurgebied met zandverstuivingen dat iets weg heeft van de echte                           Gobi.
               * Kharakhorem: Voormalige hoofdstad van Mongolië. Bekend om het Erdene Zuu klooster.