Dit jaar ben ik 50 geworden en heb mezelf een extra lange vakantie cadeau gedaan. Voordat ik naar het kamp ging heb ik een rondreis door Mongolië gemaakt.

Na de rondreis werd ik door Baatar de directeur en Chinbaa de leider van het kamp,bij mijn hotel opgehaald. In plaats van direct naar de plaats van bestemming te gaan reden we eerst naar het goederenstation in Ulaan Baatar. Er was cement nodig voor de bouw van een nieuwe slaapzaal voor de meisjes en voor een muur om het kamp. Na even onderhandelen over de prijs werd het cement ingeladen. 200 stoffige en stuivende zakken van 50 kg werden door 3 meelijwekkende mannen een oud Russisch vrachtwagentje ingedragen. En dat bij meer dan 30º. Piepend en krakend gingen we op weg. Maximale snelheid 40km/uur zodat we over de 45 km meer dan twee uur deden. 

Aangekomen In Buhug werd ik hartelijk verwelkomd door de kinderen en de andere vrijwilligers. Er waren dit jaar veel kinderen die ik nog niet kende. De anderen waren nauwelijks veranderd, hooguit een beetje gegroeid.

De volgende dag was het erg warm en hadden we last van een enorm aantal vliegen. 's avonds gingen de vrijwilligers ( zij waren al een paar dagen eerder gearriveerd ) zonder mij op een drie daagse excursie naar Little Gobi en het klooster bij Kharakhorum.

De dagen daarop ontmoette ik twee oude bekenden. Eerst Sara de vrouw van Baatar, zij was leidster toen ik voor het eerst in Buhug kwam. Een paar dagen later Taksan, een oude Japanse professor die een deel van het jaar in Mongolië woont. Hij komt regelmatig naar het kamp en neemt soms kinderen uit Japan mee. Als hij er is wordt er hotpot gemaakt,een traditioneel Mongools gerecht. Een geit of schaap wordt geslacht en samen met groenten,aardappelen en hete stenen in een soort melkbus gedaan. Na een paar uur is alles gaar.

De schapen en geiten worden op een voor ons aparte manier gedood. Na een flinke klap op de kop wordt het beest op z'n rug gelegd en men maakt een snee net onder het borstbeen. Daarna gaat men met de hand in het dier en knijpt een ader bij het hart dicht. Als het beest dan buiten westen of al dood is trekt men de ader los zodat al het bloed naar de buikholte loopt waar het later wordt uitgeschept voor verder gebruik.

De vrijwilligers zijn weer terug. Chinbaa heeft airag voor me meegenomen. Gefermenteerde paardenmelk. Klinkt misschien niet lekker maar ik vind het heerlijk.

Om de beurt moeten 2 of 3 vrijwilligers koken. Altijd leuk en uitdagend,samen koken met Fransen,Koreanen of mensen uit Japan of Hong Kong. Ieder met een ander idee over het begrip "lekker."

Naar Ulaan Baatar geweest om te douchen. Jammer dan! In de hele wijk alleen maar koud water.

Sportdag met de kinderen gehad. Veel foto's gemaakt. Een van de te winnen prijzen is in de in aanbouw zijnde muur verstopt en naar beneden gevallen. Wordt misschien weer over 25 jaar teruggevonden.

Een van de honden zat achter een koe aan en de koe viel in een 4 meter diepe voorraadkelder in. ( Hierin worden de aardappelen en de wortels opgeslagen. ) De koe was gelukkig ongedeerd. De kinderen komen even later met een laddertje aan. Ik lag in een deuk! Ik zie het beest al omhoog klimmen! De koe is uiteindelijk met veel moeite levend uit het gat gehaald. Zeggen ze.....

Met Old Baatar, onze buurman, die al jaren meewerkt aan de opbouw en onderhoud van het kamp, wodka gedronken. Het viel een beetje verkeerd. Maar gauw naar bed gegaan voor dat iemand het merkte.

Het weer was dit jaar zeer wisselend. Op hete dagen stonden we vroeger op om niet in de hitte te hoeven werken. Op andere dagen was het koud ( ± 5º) en regende het. De op één na laatste dag hadden we noodweer met als goedmakertje een prachtige zonsondergang.

Bij aankomst en vertrek van de vrijwilligers is er altijd disco dus vanavond ook. Vorig jaar hebben de kinderen discolampen gekregen. Erg leuk maar de muziek is niet om aan te horen!

Afscheid: Een paar van de kinderen moest ook mee naar Ulaan Baatar. Het bleken er 12 te zijn! Dus busje veel te klein. Zat ik opeens met Bilguun op schoot die halverwege wagenziek werd. En midden in het drukke verkeer van Ulaan Baatar kotste hij over de naast ons rijdende auto's.